maandag 29 augustus 2016

Douro naar Taag. Ons einddoel voor deze maand Lissabon in zicht.






Was het een vogel, een vliegtuig?  Neen, het waren...
Opeens waren ze daar.  8, 10 of meer?  Ik hoorde Maïté opeens zeggen, 'Het zijn er 14, mama'.  Geen idee met hoeveel precies waren maar ze kwamen een saaie zeildag of beter gezegd motordag opvrolijken.  We hadden al 8 uur gedobberd in het grijze water met dito lucht.  Onze eindbestemming of beter tussenstop die dag was Figueires da Foz.






Iedereen was weer alert en vrolijk.
De zon brak door en ze bleven lang.  Nooit hadden we zoveel dolfijntjes gezien.  We maken foto's en filmpjes. Ze speelden zo'n 20 minuten in de golfjes voor onze boot.  Instant happiness.  Toen de laatste dolfijn uit het zicht was, kwam de kaap nabij onze eindbestemming in zicht.  Ironisch genoeg voor het eerst die dag, de wind ook.  We hebben ondertussen geleerd dat een kaap en wat wind plots (veel) wind kan betekenen.  Op dat moment moet je dan natuurlijk net het zeil naar beneden halen.




De markt in Figueiras da Foz
Figueiras da Foz stelde niet zoveel voor.  Een kustplaatsje met strand, een centrum met als publiekstrekker een casino en een haven langs de grote weg.  Toegeven we zijn wel een beetje verwend geweest na Porto.  De kinderen bleven na aankomst op de boot. Geen zin om hun hoofd buiten te steken.  Steve en ik gingen zoals altijd het stadje nog eens verkennen.  Het voordeel van een windstille dag is dat we alle maaltijden op zee koken en eten.  Zo hebben we na aankomst geen werk meer en kunnen we na aankomst onze benen gaan strekken.  Voor het vertrek de volgende dag ontdekte ik nog een plaatselijke markt. Ik ga op reis liever naar de markt dan naar de supermarkt.  Vers fruit, brood, vis, vlees en groenten.  Eventjes meetellen.  Ik betaalde voor 1 groot brood en 10 pistolets 2,60 euro.




Berlinga Grande nabij Peniche
Van Figueiras da Foz ging het naar Peniche.  Internationaal bekend bij surfers.  Het eerste wat je ziet als je binnenvaart is de voormalige gevangenis voor politieke andersdenkenden. De koele Atlantic deed zijn werk en onder de grijze lucht had Peniche maar één ding waar mensen van heinde en ver naartoe kwamen. Ze stonden in de rij voor de Berlingas.  Gelukkig wij niet.  Op dat moment is onze eigen zeilboot wel handig.  Berlinga Grande ligt zo'n 10 km van de kust. We hadden ook meteen een goeie reden om dat ankeren eens te gaan oefenen.  We verwachten om tijdens onze grote trip nog veel te moeten ankeren en hebben er niet echt veel ervaring mee.  Na wat gedoe leek het ons toch nog te lukken om op 17 meter diepte met 50 meter anker van 40 kilo vast te hangen voor de kenners.



Boatmade "Pasta al vongole" met zicht op de vuurtoren en het fort
Berlanga Grande was wel degelijk de moeite en eens een andere stop dan deze ervoor tijdens deze trip.  Varen door wat groten met onze dinghy, wat duikers, vissers en snorkelaars in actie bekijken, het fort van São João Baptista bezoeken, het eiland beklimmen tot aan de vuurtoren, een jump in het koele water en pasta al vongole eten op onze boot met fantastisch zicht. Aan het aantal gemaakte foto's kon ik nadien zien dat iedereen onder de indruk was geweest.




Op naar Lissabon
Penich en zijn grijze lucht hebben we na 2 dagen achter ons gelaten.  De zeiltocht naar Lissabon was er één in de mist en grotendeels op de motor.  Helemaal anders dat ze voorspeld hadden.  Vanaf Cascais en de Taag was er plots verandering.  Bye bye koele Atlantic. Zon en onmiddellijk de jassen uit.  Mooi zicht op de kust en Lissabon.  Onze marina binnenvaren deden we deze keer in de blakende avondzon.

Lissabon ... here we come!

vrijdag 19 augustus 2016

A Coruña - Porto

Follow our English webpage mindwaves.eu

Dolfijntjes bij maanlicht

Net na de wissel van shift rond kwart over tien waren ze er opeens.  Drie dolfijntjes bij maanlicht.  De meeste dolfijntjes en walvissen hebben we in de vroege ochtend of bij zonsondergang gespot.  Ze laten zich niet snel op film leggen.  Elke keer denk ik, nu heb ik ze.  Achteraf bekijk ik dan vol verwachting de beelden en is er bijna niets te zien.  Ons enthousiasme hoor je wel altijd op de achtergrond.  

Kun jij dolfijnen spotten op dit filmpje?  




Onze eerste externe technicus aan boord

We hebben A Coruña rond 16 uur in de namiddag achter ons gelaten.  Het deed wel eens deugd zo’n stop van 4 dagen na onze overtocht vanuit Plymouth.  Deze lange stop was niet echt voorzien.  We hadden tijdens de vorige overtocht wat problemen met ons navigatiesysteem. Omdat we echt geen zin hadden om verder op telefoon, kompas of wat dan ook te varen besloten we te wachten tot er een professional kon komen kijken en dan rechtstreeks naar Porto te varen om niet teveel achterop het schema te geraken.  Als we de weerberichten checkten, was dat trouwens ook het beste scenario.  De komende dagen voorspellen ze nog storm voor het noorden van Spanje. Dan verlies je natuurlijk weer wat tijd in het volgende haventje.  

Mist in A Coruña

A Coruña was best een prettige haven.  Tijdens ons verblijf lagen de boten van de “Tall Ships Race” iets verder naar het centrum aangemeerd.  Best wel eens leuk om de parade van boten te bekijken en de nieuwe crew aan boord te zien komen.  Eén van de boten lag trouwens heel dicht bij ons in de buurt. De nieuwe crew kreeg 3 dagen briefing/training tot aan het vertrek.  Voor de rest was de “Coruña Marina”  heel sfeervol met typisch Spaanse muziek, wat eetstalletjes met tapas, …  A Coruña zelf wordt gekenmerkt door zijn glazen huizen, oudste nog werkende vuurtoren en langste promenade van Europa. Het enige wat tegenviel aan A Coruña was de mist.  Elke dag was er mist tot rond de middag en soms ook al terug tegen de vroege avond.  Tijd om dus naar nog warmere oorden te varen. 




Zoë, Bianca en Max van “Lady Bizou”

De meisjes hebben er ook hun eerste echte vriendinnetje gemaakt.  Zoë van de fantastische boot “Lady Bizou”.  Zoe is nu elf en voor 5 jaar vertrokken van huis op 30 juni 2016.  We zullen ze zeker nog treffen in de Caraïben. Maïté en Zoë planden om samen huiswerk te maken op het strand. We werden dus opnieuw uitgezwaaid.  Een ervaren Nederlands zeilkoppel uit de buurt van “Lelystad” wenste ons ook nog “Fair winds”. 

Bom Dia

Voor de rest verliep de reis van A Coruña tot Porto vlekkeloos.  Weinig wind en dus veel op de motor gevaren.  Alles is beter dan het alternatief: veel wind rond de beruchte kaap van Finisterre en de “Costa da Morte”.  Langs de noordwestkust van Galicië ligt ten zuiden van La Corüña, tussen Cabo San Adrían (Malpica) en Muros, een zeer ruwe kust, de zgn. Kust des Doods. Hij kreeg zijn naam vanwege de talloze schipbreuken die hier op de Atlantische Kust plaatsvonden en zijn razende stormen. De naam van de kaap betekent 'einde van de wereld' waarvan men lange tijd dacht dat hier de wereld ophield. Cabo de Fisterra is een rotsige kaap en het meest westelijke punt van Spanje. Op dat punt komen golven, stroom, wind vanuit Gibraltar en Golf van Biskaje samen in combinatie met het Iberisch en Atlantisch plateau. We hoorden al verhalen van windstoten tot 50 knopen rond deze plek en wilden dit absoluut vermijden.  Dit is ons gelukt.  Na ongeveer 25 uur varen meerden we aan in Porto. 



Bom Dia!

Follow our English webpage mindwaves.eu

Plymouth (UK) -Plymouth - A Coruña






Oceana voor het eerst op een echte Oceaan.

Alles went.  Zelfs hoge golven.  We vonden het best wel best spannend.  Voor het eerst de Oceaan op met onze “Oceana”.  We hadden zo’n 70 à 80 uur zeilen voor de boeg.  Uiteindelijk werden het er maar 66.  Moe waren we wel.  

66 uur in blokken van 4 uur

66 uur dat zijn bijna 27 blokken van 4 uur verantwoordelijkheid op het dek.  Overdag gaat het wel.  ’s Nacht wordt het moeilijker.  Arne en ik deden samen de shift van 22 uur tot 2 uur en dan opnieuw van 6 uur tot 10 uur.  Natuurlijk ook overdag van 14 tot 18 uur.  Steve neemt de nachturen voor zijn rekening.  Buiten deze uren wordt er eigenlijk vooral geslapen, gegeten, gelezen en geanimeerd.  Maïté komt ’s nachts eens haar hoofd boven steken tijdens Steve zijn tijd van 2 tot 6 uur.  Liv doet stoer de shift tot 22 uur ;.) en slaapt dan ook het wijzertje rond.  Daarbuiten wil ze voornamelijk spelen of bij hoge golven met de emmer op het dek zitten.


Liv en haar emmer

Zeeziekte dat zit toch deels in het hoofd.  Dat merken we als Liv naar de golven kijkt en zich niet goed voelt.  De helft van de keren kan ik haar afleiden met spelletjes en muziek en gaat het over.  De andere helft vult ze de emmer.  Dat is zo’n twee keer gebeurd tijdens die 66 uur.

De voet van Arne

Het is ondertussen al veel beter met de voet van Arne.  Het bleef wel lang een lelijke blauwe plek en toch sprong hij na Portsmouth in Weymouth al vrolijk aan wal om aan te meren.  Bij mij zit de schrik er een beetje in.  In Dartmouth moesten we terug aanmeren in een box met wat wind en stroom.  Mijn lichaam heeft blijkbaar een uitstekend geheugen want die reageerde weer gejaagd.  Snellere adem, onrustig, sneller kloppend hart en rondlopen als een kip zonder kop op het dek om aan te meren.  Gelukkig ging alles goed.  Ik hoop van dit patroon snel te kunnen doorbreken.

Tussen Portsmouth en Plymouth

De stops tussen Portsmouth en Plymouth waren best wel aangenaam.  Van Portsmouth hebben we behalve de haven, supermarkt en het ziekenhuis niet veel gezien.  De jachthaven was wel groot en modern. De boten van de “America’s Cup” lagen er aangemeerd.  Wat zijn dat beesten.  Toen we terug vertrokken was er eentje aan het oefenen.  Twee motorboten hadden moeite om te volgen.  In Weymouth kwamen we in het donker aan en vertrokken we terug in de vroege uurtjes.  We deden wel nog een wandeling aan wal.  Gezellige haven, stadje, cafeetjes, strand, kermis, … toch eens de moeite waard in de zomer.  Wij vertrokken vroeg in de ochtend.  We lagen als vierde boot aangemeerd tegen drie andere boten.  Onze buren vertrokken allemaal om 5 uur.  Als je dan toch op moet staan om ze er tussenuit te laten, dan kun je maar beter zelf ook vertrekken. In Dartmouth zijn we blijkbaar al eens geweest Steve en ik.  Eerlijk gezegd is er weinig bijgebleven.  Een leuk stadje langs de rivier Darth.  Maïté en ik liepen nog naar het kasteel aan het begin van de riviermonding. Fijn voor één dag maar verder niet veel te beleven.  Wel fantastische natuur en wandelingen in de omgeving. Plymouth is echt een stad.  We namen het openbaar vervoer om in de stad te geraken maar eigenlijk bleven we vooral in en rond de haven.  We hadden boodschappen nodig voor onze 4-daagse, de boot moest nog voorbereid worden en over de haven was een fijn eilandje waar er op zondag ook wel wat animo was. 


3 nachten op zee

Tijdens die tijd op zee hebben dus zowat alles gehad behalve echte storm.  Veel en weinig wind.  Voor het eerst tijdens tijdens reis lange tijd buiten bereik van het telefoonnetwerk.  Ons eerst berichtje op de satelliettelefoon.  Zeilen in de gele zone.  Een eerste blik op een grotere vis type walvis op vrijdagmorgen. Zeilen bij maanlicht en zeilen bij mist.  Een pikzwarte nacht. Een school dolfijnen en al die tijd vroeg ik mij af: wanneer wordt het nu warmer?

Wanneer wordt het nu warmer?

De temperaturen ’s nachts vielen tegen.  Het was nog zo koud als tijdens de overtocht van Schotland naar Noorwegen vorig jaar en toch kwam het aardig de buurt.  Verschillende lagen stof over elkaar met erover zeilpak en dikke zeiljas.  Vier uur min of meer stilzitten is toch lang in de kille nacht.  De laatste dag en nacht werd het iets warmer maar veel moet je daar niet bij voorstellen. Ik heb toen een laagje kunnen weglaten.  Er was ook weinig wind tijdens die laatste nacht.  De rest van de tijd hadden we tussen de 14 à 25 knopen wind en ging we gemiddelde 8 knopen vooruit.  

Koken op zee

Als je voor een langere tijd op zee gaat.  Dan bereid je maar beter het eten goed voor. De maaltijden zijn eigenlijk het hoogtepunt van de dag.  We eten dan liefst nog twee keer iets warms per dag.   Een grotere maaltijd en een warme snack. We hadden behoorlijk veel wind en de boot ging heel schuin.  Op zo’n moment wordt koken op zee topsport.  Ik was blij dat ik iets meer had betaald voor verse voorgesneden groeten.  Ik hoefde enkel het vis, vlees uit te halen en samen met groenten in de oven te gooien.  De verse gemaakte pizza vanuit de betere supermarkt, vis met mediterraanse groenten in de oven en de broccoli-bloemkool ovenschotel met gehakt werden gesmaakt.  Daarnaast smaken soep, hotdogs, belegde wraps met zalm enz. ook altijd op de boot.

Technische problemen op zee

Tijdens de laatst 12 uur deed ons navigatie systeem raar.  Het viel om de haverklap uit.  Na een tijd hadden we door dat het in combinatie met onze elektrische winchen kortsluiting gaf.  Dan maar manueel winchen.  Aan elektriciteit in het water begin je toch liever niet te prutsen dus lieten we het zo.  




Mysteries in de nacht

Zo’n navigatie systeem is trouwens echt wel handig.  Niet alleen zie je andere boten met een AIS systeem op het scherm, de snelheid, boeien, rotsen, land, ….    Daarnaast zie je ook de diepte.  Zo’n Oceaan is al gauw 4000 meter diep.  Af en toe zie je dan op het scherm 3,1 meter diepte staan. Dan sta je toch voor een vraagteken.  Is het een vis, haai, container of iets anders onder de kiel?  


Lichtjes op zee 

’s Nachts focus je dan ook op lichtjes op zee.  Wat eerste een klein wit lichtje op zee blijkt te zijn, lijkt na een half uur op een varende kerstboom en is uiteindelijk een mastodont van een schip.  Een paar keer moet je dan toch een beetje van koers wijken om niet in de aanvaringskoers te blijven.  Eén keer kreeg Steve een oproep van een Spaanse vissersboot met lange netten of hij niet dringend van koers kon veranderen.  Gelukkig begrijpt en spreekt Steve toch wel een mondje Spaans.  Engels is hier blijkbaar niet de internationale taal over de scheepsmarifoon. 

Land in zicht

Tegen de vroege ochtend kregen we dan eindelijk land in zicht.  De vuurtoren van A Coruña.  Een paar uur later lagen we veilig aangemeerd op kop van de steiger.  De routine dan?  Boot afspuiten, benedendeks opruimen, iets kleins eten en de kajuit in.  Eén ding is zeker.  Varen is een vermoeiende bezigheid.  



Hasta la vista!

dinsdag 9 augustus 2016

To X-ray or not to X-ray

"Five more minutes": roept een vriendelijke dame achter de receptie in het "Small Injuries Hospital in Weymouth.

In die 5 minuten tijd vroeg ik mij af hoe we hier verzeild zijn geraakt.  Dit mag je gerust letterlijk nemen. De afgelopen nacht hebben we niet zo goed geslapen.  Het aanmeren in de haven is niet zo zacht verlopen.  "You can't know.  There is too much current here. It is not in the books.  Don't blame yourself.  Last week another boat tried 3 times and gave up": zei een locale schipper nog.  

Wel, dat doen we dus wel. We hebben niet zoveel ervaring met aanmeren in een box.  De Oceana is ongeveer 5 meer breed, iets meer dan 16 meter lang en weegt 20 ton. Meestal worden we aan de kop van de steiger gelegd.  Al meerdere malen hebben we ervaren dat havenmeesters geen rekening houden met de breedte van onze boot.  Dit maal leek het doenbaar.  Maar de sterke stroming in de haven zorgde ervoor dat Oceana niet in de box kwam.  Ze ramde bijna de twee boten naast de box.  Met man en macht hebben we geduwd om dit te voorkomen.  Arne's voet kwam tussen onze boot en de punt van een andere boot.  Onze zoon mankt en wie weet zit er barst in zijn hielbeen.  

Zo hadden we onze 6de zeildag helemaal niet voorgesteld.  Het was wel een zware dag.  De volledige week hebben al behoorlijke wind op kop en dus veel deining op zee.  We vroegen ons luidop af of dit allemaal wel een goed idee is.  Samen zijn met de familie ja ... maar dit toch liever niet.  Angst en paniek hebben we opnieuw gevoeld.  Mijn hart sloeg een slag over, mijn ademhaling snel en oppervlakkig. Het duurde een tijdje voor ik mezelf weer onder controle had.



"Arne Roose": roept de dokter.  Het verdict komt dichterbij. Na een kort onderzoek beslissen we om toch een X-ray te nemen.  Gelukkig krijgen we nog geen 15 minuten later goed nieuws.  Een lelijke blauwe plek, een beetje gekneusd maar meer niet.  We hebben geluk.  Als ik dit nu zit te schrijven, loopt Arne Roose alweer gezwind rond te huppelen. Ondertussen zijn we ook al weer helemaal overtuigd van het nut van deze reis.

Op naar meer avontuur...

Lees meer op mindwaves.eu


D-day 30/7/2016

Follow our English webpage mindwaves.eu.

Het was zover. Weken, maanden werkten we naar deze dag toe.  D-day.  De dag dat onze Oceana voorgoed onze thuishaven Nieuwpoort verlaat op weg naar Australië.  Wij komen nog eens enkele weken terug in het najaar maar onze boot niet.  

Het voelt toch raar.  Al sedert onze beslissing in ergens in 2013 (of was het 2012?) hebben we veel keuzes moeten maken om deze reis te kunnen maken. Ik heb een totaal andere nieuwe loopbaan nu.  Event mosaic is niet meer.  New Event Mosaic wel met Steve en Matthias als managersduo. We zochten en kochten eind 2013 een boot.  We leefden toch iets anders om deze reis financieel mogelijk te maken. Het spreekwoord: "Aan een boot betaal je je dood" werd voelbaar.  Al die tijd dat we steeds verdere stapjes namen op weg naar dit doel, hield ik stiekem toch nog ergens een achterpoortje open.  Om niet teveel teleurgesteld te geraken, mocht het toch niet lukken.  Het is wel eens spannend geweest.  Eind 2015 bijvoorbeeld toen we op een blauwe maandag een telefoontje van onze boottechnicus kregen dat met onze Oceana niet naar Australië mochten.  Er zat een barst in de romp, de kiel hing niet meer muurvast en er was iets met de schroef.  Toen ging het aan een zijden draadje.  We hebben veel geluk gehad met onze verzekeraar.  Of die keer in 2014 dat de motor vol met water liep.  Of die keer toen we tijdens een hevige storm plots op een boogschuit van de haven zonder motor vielen.  

Zo'n D-day brengt natuurlijk ook wel de nodige stress met zich mee.  Alhoewel we al weken meerdere keren op en af naar de boot zijn gereden, al onze kledij aan boord zat en we de dag ervoor nog eten hadden ingeladen, zaten onze auto's toch weeral vol met nog wat ditjes en datjes.   We hadden ook nog wat last minute stress rond onze passen.  Die bleken ineens spoorloos te zijn.  Je zal het nooit niet anders zien natuurlijk.  Gelukkig bleken die na een uur zoeken toch nog ergens in huis aanwezig te zijn.  Toen ik ruim een half uur later dan gepland in de haven kwam, bleken onze eerste supporters al aanwezig te zijn.

Het had zoiets feestelijks zo'n vertrek met wuivende mensen op het ponton.  We hadden ook 3 passagiers aan boord. Oordeel zelf...

Vertrekkersvideo




We hadden een drup regen bij het vertrek maar verder was het fantastisch zeilweer tot aan de haven van Duinkerke.  Die avond sloten met af met een familie diner.

Wordt vervolgd...