vrijdag 20 januari 2017

Via de piraten naar Guadeloupe

32 graden en geen zuchtje wind. Zelfs geen regenbui vandaag.  Daarnet nog een telefoontje naar het Nieuwsblad in België in verband met de lichaamstaal van Trump.  Alles lijkt hier zo veraf.  Het artikel zal waarschijnlijk morgen zaterdag 21 januari in het Nieuwsblad te vinden zijn of misschien niet.  Het is allemaal niet zo belangrijk. 

We liggen in de jachthaven van Pointe-à-Pitre te Guadeloupe. Morgen zetten we onze reis verder.
Het plan was om hier enkele dagen te blijven, enkele reparaties uit te voeren, de boot te onderhouden, voorraad in te slaan en een beetje op rust te komen.  Woensdag kwamen we hier aan na een halve dag zeilen vanuit Îles des Saintes. 

Iles des Saintes - Guadeloupe

We schreven het laatste verslag vanuit Bequia. De dag erna bezochten we de Tobago Cays, waar schildpadden in het wild vertoeven. Ons doel was dan ook om met de schildpadden te zwemmen.


Tobago Keys

Na die snorkelsessie schoven we aan tafel voor een lekker en uitgebreide strandbarbecue, die door de plaatselijke bevolking werd georganiseerd. Pittig detail: de kreeften leefden nog terwijl ze voor het eerst in aanraking met het vuur. Wat mij opvalt uit enkele gesprekken met sommige plaatselijke mensen is dat ze één goed Engels of Frans spreken wat natuurlijk heel logisch is.  Het is niet uitzonderlijk dat ze ook al eens in de States of Parijs hebben gewoond.  Daarna zijn ze teruggekomen om hier een minder stressvol leven te leiden.  Ook al moeten ze het hier met veel minder doen. Het is een andere vibe.

Lobster BBQ op Tobago Keys

Na de schildpadden ging het naar Wallilabou Bay. Misschien klinkt de baai onbekend maar hier werden verschillende scenes voor de filmreeks van de  "Pirates of the Caribbean" opgenomen.  In een piepklein museum kon je nog enkele props, foto's en filmkledij bewonderen.

Wallilabou Bay

Ook grappig maar soms ook heel vermoeiend was dat marktkramers in kleine bootjes of op surfplanken tot aan de boot kwamen om allerlei etenswaren te verkopen. Je hebt ter plaatse toch niet veel andere keuze als je niet bevoorraad bent en dat weten ze verdomd goed.  Onderhandelen is dus de boodschap. Zo aten we die avond verse tonijn met limoen, plaatselijke sla en groenten. 



In alle baaitjes ankerden we of lagen aan een boei.  Soms kwamen ze van ver al motoren om je te assisteren met een lijn en daarvoor 10 euro te claimen.  Omdat we een klein probleem hadden met de electriciteitsvoorziening moesten we ons volgende stop nog eens in een jachthaven maken.  Dichtste optie: Rodney Bay in Santa Lucia.  Geen street party deze keer maar een middag zwembad liggen na al dat geklus.  


Pret in het zwembad van Rodney Bay Harbour

Daarna hadden we afspraak in Le Marin in Martinique.  Vrienden van mijn ouders zouden 
daar aan boord komen om een eindje mee te varen.  Extra inkopen en met de dinghy naar de supermarkt.



Dinghy sailing to the supermarkt pontoon

Met twee mensen meer aan boord dus richting Fort-de-France, de hoofdplaats van Martinique. We mogen niet hoofdstad zeggen want, dat is Parijs.  Deze stop was niet zo speciaal vergeleken met de andere.  
Leuker was de stop in Grand D'anse.  Een gezellig baaitje waar we eigenlijk al eens eerder waren geweest op Kerstdag. 

Dan werd het tijd voor een minder Europees eiland. Dominica... volgens de inwoners het best bewaarde geheim van de Caraïben.  Nog zeer puur, arm, pittoresque en bijna helemaal ecologisch.  
Jammer genoeg trof de orkaan Erica dit eiland in 2015.  Doordat het eiland zelf niet veel middelen heeft, gaat de heropbouw zeer traag. Wat wel speciaal is dat Dominica 365 rivieren telt en dat 12 
van de 16 vulkanen op Caraïbisch gebied er ook liggen.  Vroeger waren de bananen de belangrijkste bron van inkomsten maar nu is dat toerisme. Ze kunnen één cruiseschip per dag aan.

Wel speciaal is dat 85% van de energie op het eiland hydrolisch is door de vele rivieren en de grote hoeveelheid regen die van de twee bergen op het eiland naar beneden komt.  Zoals je op de foto's kan zien, zijn de eilanden in de Caraïben zeer groen.  Dat is te wijten aan de dagelijkse regenval.  De buien duren normaal maar een 10-tal minuten en worden vaak gevolgd door een prachtige regenboog.


We ankerden ook bij een Belgisch restaurant, uitgebaat door twee Oostendenaren. Die woonden er al 20 jaar en baten een hotel-restaurant uit.  Roger vroeger chef en restaurantuitbaters aan de Oostendse visserskaai hield de touwtjes stevig in handen.  In zijn keuken en restaurant alleen maar vrouwen als personeel.  "Met de mannen daar ben je hier niets mee": zei hij.  Zijn best cellar: lobster met kroketten. Hadden ze hier 20 jaar geleden nog nooit geproefd.  Het viel mij op dat zijn restaurant zeer populair was. Voor het eerste boekten we ook een rondrit met lokale gids op het eiland.  Meer daarover in een volgend blogbericht. Belangrijkste bezienswaardigheden: watervallen, meren, vulkanen en hotsprings. 


Roger zwaait de plak in Lobster Palace

Na nog een laatste stop in Portsmouth op Dominica ging het richting Guadeloupe.  Hierna vertrekken onze twee vrienden weer en reizen we straks weer met ons vijf verder.

Bye bye Geert en Els

Waarschijnlijk zullen we onze reis vervolgen richting Antiqua of Montserrat.  

Hasta la vista!


woensdag 18 januari 2017

De natste 24 uren van mijn leven

Sommige momenten verdienen een extra blogbericht.  De titel van dit bericht gaat niet over regenval.  Alhoewel dat het hier bijna elke dag wel eens regent.  Kort en heel soms krachtig. Aangenaam verkoelend of vervelend als je net weer aan tafel zit te eten.

Een andere soort Caraïben tijdens de regen

De 24 uur start bij onze Ankerplaats aan het restaurant-hotel “Lobster Bay Palace” - Sunset Bay Club.  Ik vertelde al dat op Dominica orkaan Erika, dat eigenlijk niet echt een orkaan was lelijk huis hield.  De wind ontbrak maar er was onnoemelijk veel regen.  Op Dominica staan twee bergen en donkere wolken blijven sowieso al snel hangen. Orkaan Erika ging gepaard met hevige regenval dat ervoor zorgde dat de 365 rivieren buiten hun oevers traden, 14 bruggen wegspoelden, fabrieken vernield werden.  Ook de stalen steiger eigendom van het “Lobster Palace” is sedert dan niet meer.


Ankeren bij Roger


De enige manier om dus bij Roger te geraken was via een Dinghy landing op het strand.  Op zich houdt dit niet veel in.  Deze keer verliep het ietwat anders.  Er is een belangrijk detail wat anders was dan andere keren.  Er was veel meer golfslag dan ervoor.  Ten tweede ging de overgang van diep naar ondiep niet geleidelijk maar zeer plots.  Van 5 meter naar 50 centimeter in luttele seconden.  Dat wil zeggen dat je eigenlijk veel gas moet geven om door de golven te geraken, dan in een fractie van een seconde de motor naar boven moet klikken en nog veel sneller eruit moet springen om droog te blijven.  Je kan waarschijnlijk al vermoeden dat dit misliep.  Met 7 vielen we in het water tot net voortbij heuphoogte.  Met natte broek op restaurant dus.  Het eten en gezelschap was gelukkig meer dan behoorlijk.  Die natte broek in dat warme restaurant viel ook wel mee.  Wel niet zo aangenaam was die natte broek net na een toiletbezoek weer aantrekken.


Toen waren we nog droog.

Dinghy landing op het strand bij Roger. Het lijkt heel simpel.

Een klein dingetje was. We moesten nog terug die avond en hadden ook nog een excursie geboekt de volgende dag met vertrek aan het hotel. 

Een nieuw plan voor de retour.  Ondertussen waren wind noch golfslag verminderd.  Alles ging volgens plan ware het niet dat onze motor net op dat moment geen zin meer had.  Allemaal werden we uit de dinghy geslingerd en van kop tot steen nat. Jammer genoeg bleven enkele telefoons ook niet helemaal droog.  En toch na een nacht in een rijstbadje viel de schade eigenlijk wel mee.  Spijtig genoeg hadden ook enkele lokale inwoners beslist om met onze vishengel te gaan lopen.  De kapitein bleef dan ook aan boord tijdens de excursie de volgende dag om de boot te bewaken.

Om acht uur 's morgen moesten we echter weer terug aan land.  Plan B.  Steve bracht ons in twee shifts naar de dichtste boei bij het strand en vandaar was het zwemmen geblazen.  Deze keer waren we wel voorbereid en in zwembroek met droge kleren in een waterdichte tas.

De excursies waren zeer interessant.  Van meertje, naar waterval, zwemmen door een grot, nog een waterval waar je kon zwemmen en om te eindigen een warme duik in een hotspring.  Zwembroek uit, zwembroek aan...de ganse dag door met nog regen tussendoor als toetje.  

Hotspring

Gelukkig viel de gids super mee en is Dominica echt nog authentiek.  Geen industrie, geen winkelketens, geen hoogbouw, veel oude straten en  vriendelijke mensen.  De bananen en de koffieplanten langs de baan en heel veel natuurpracht.  Ook niet voor luie toeristen bedoeld want de highlight van het eiland ligt op 3 uur stappen van een autoweg. Het kokend, dampend vulkanisch meer zagen we deze keer dus niet want dat hadden we niet in onze planning voorzien.  Je moet toch nog zaken op de bucketlist hebben staan.


De geschiedenis van Dominica op een muurschilderij.

Als afsluiter van de dag .... mochten we nog eens naar de boot terug zwemmen.   Water hebben we die dag alvast gezien.  Geen nood om die dag nog eens te gaan snorkelen.   Diezelfde avond ging het nog richting Portsmouth, een grotere ankerplek met verrassend weinig deining. Niemand voelde nog de behoefte om hier met de dinghy aan land te gaan maar iedereen genoot wel nog van een mooie zonsondergang.

Ankeren in de baai van Portsmouth - Dominica

Mooi zicht tijdens het uitvaren. De regenbuien zie je in de verte al aankomen.
Life is good!  Hasta la vista.

vrijdag 6 januari 2017

Ontstressen en meer

Bequia, als je niet in de buurt bent of bent geweest, heb je er waarschijnlijk nog nooit van gehoord.  We zitten nu zes dagen ver in het nieuwe jaar.  Ondertussen reizen we ook al weer 15 dagen verder als familie.


Herenigd

We vertrokken op 22 december met het vliegtuig uit Parijs richting Martinique.  Na twee maanden zagen de kinderen eindelijk hun papa terug.  Ikzelf zag Steve nog net een paar dagen voor het vertrek uit Las Palmas terug. We verbleven enkele dagen in een haven nabij Fort-de-France, de hoofdstad van Martinique.  Die dagen hadden we nodig om onze jetlag te verwerken, te ontstressen na het leegmaken van ons huis, de examens, de laatste professionele opdrachten en te wennen aan het temperatuurverschil. De boot had traditioneel weer wat reparaties en onderhoud nodig. Ook hadden nog eten en spullen nodig voor het vervolg van de reis.  Martinique is Frans en redelijk Europees dus we konden naar een gewone supermarkt en zelfs een Decathlon.  Kerst vierden we gewoon op de boot met een BBQ.  Op kerstdag zeilden we naar Grand D'Anse, een heel mooi baaitje waar we naar hartelust konden zwemmen, vissen en snorkelen.  Er leven enkele schildpadden in de baai en die hebben zich niet verstopt.


Kerst te Grand D'Anse 

Onze derde stop was le Marin.  Dit is een hele grote jachthaven waar er meer dan 200 luxe verhuurboten liggen. Voor diegene die van plan zijn om er ooit eens te stoppen.  Vergeet niet te reserveren want vriendelijk is anders. Zelfs met reservatie ben je eigenlijk nog niet safe.  Een jaar reizen met de boot staat gelijk aan een jaar klussen. We hadden een klein technisch probleem met ons voorzeil en enkele katrollen en bleven 2 dagen liggen.  Wat wel leuk is dat we onze dinghy aan de steiger van de plaatselijke supermarkt konden gaan liggen voor grote inkopen.  We zagen ook al een vriend uit België terug op doorreis en hadden een gezellige avond in één van de talrijke cafeetjes in de haven met wat T-punch.  Tot nu toe mijn favoriete rumdrankje.

Thierry zeilde mee tijdens de ARC met Steve en zagen we nog eens terug in Le Marin.

Na Le Marin zeilden we een dikke vier uur met behoorlijke hoge golven naar een tweede eiland Santa Lucia.  In Rodney Bay harbour zagen we een bevriende boot terug uit België en samen vierden we oudejaar op het strand met kampvuur, muziek en vuurwerk met daarna een kleine nieuwjaarsduik bij 25 graden.  Oudejaar was eigenlijk rustig dan de avond ervoor.  Iedereen die ooit in de buurt komt van Rodney Bay op een vrijdag, komt gegarandeerd op de beruchte street party van Gros Islet terecht.  Het was een fijn feestje op straat.

Nieuwe vriendjes uit België ontmoeten in Rodney Bay Santa Lucia


Vuurwerk op het strand van Gros Islet te Santa Lucia

Op nieuwjaarsdag zeilden we richting Bequia, het grootste eiland van de Grenadines.  Na een nogal wiebelende ankernacht ging het richting Elisabeth Bay, de hoofdplaats van Bequia.  Op 2 januari is het recovery day.  Handig was dat de haven niet open bleek te zijn en onze kinderen de WIFI code van de bar hadden gekraakt.  Zo konden we eens zonder connectieverlies contact opnemen met het thuisfront.  Bequia zelf stelt niet veel voor.  Wel nog typisch, zonder al te veel Europese invloeden.  Een echte supermarkt hebben we op het hoofdeiland van de Grenadines niet gevonden.  Grote voorraden moet je er niet inslaan, alles is peperduur.  We betaalden ongeveer 2 euro voor een tomaat.  Het was bijna goedkoper om te gaan eten.

Skypen in de bar van Elisabeth Bay Harbour

De hoofdstraat van Elisabeth Port - Bequia 

Vandaag gingen de heren duiken naar een wrak en morgen zetten we onze reis verder naar Wallilabou Bay.

Elisabeth Bay
Tot een volgende keer.