Van Tuamotus naar Moorea

De examens van de kinderen zijn op een paar details na achter de rug.  We stuurden gisteren de voorlaatste mail met opdrachten door naar de school in Oostende.  Nu is het afwachten wat de deliberaties zullen brengen.  Vooral voor Arne was het dit trimester spannend voor Wiskunde.  De leerstof van het derde trimester was niet zo evident om zelfstandig in te studeren. Ik heb vooral onze oudste dochter Maité opgevolgd.

De leeromgeving is natuurlijk niet zo evident.  Tropische temperaturen, een wiebelende boot, 7 mensen aan boord, vermoeidheid, ….    Wij hebben het ons en de kinderen op vlak van thuisonderwijs niet zo evident gemaakt. Als ze later zelfstandig zullen moeten studeren, hebben ze een stap voor.  Ook spreken ze bijna dagelijks Engels met vrienden en crew.  In Franstalige gebieden spreken ze regelmatig eens Frans en verder leren we al reizend bij: geschiedenis, aardrijkskunde, sociologie, biologie, kunst en cultuur.

We eindigden ons vorige verslag in Nuka Hiva net voor we naar de atollen vertrokken.  Oorspronkelijk waren we niet van plan om te stoppen bij de Tuamotus maar medezeilers overtuigden ons om toch eens een kijkje te nemen.  Omdat Steve’s mama met een vriendin aan boord zouden komen in Tahiti en we dus op tijd in Papeete wilden zijn, bleven we niet erg lang hangen in Tuamotus.  We bezochten twee atollen: Ahe and Rangiroa. Eigenlijk kun je nog wel een poosje langer blijven hangen en meer atollen bezoeken.  Er zijn nog meer het bezoeken waard.

Op weg naar Ahe

Na de bergen in de Markiezen zijn de atollen totaal anders.  De eilanden van de markiezen zag je al van ver liggen bij behoorlijk weer.  De atollen zie je pas een paar zeemijl vooraf liggen. Je moet ook rekening houden met de getijden en de stroom om de passages binnen te kunnen.  Alle zeilers vinden dit spannend en er worden veel vragen over gesteld onder zeilers.  Achteraf gezien valt het mee maar je moet bij de pinken zijn.  Bij vertrek uit de Markiezen mikten we op een aankomst binnen de 72 uur om op het ideale moment de nauwe passage binnen te kunnen varen.  Wat uiteindelijk ook nog lukte. We zeilden in 72 uur zo’n 500 zeemijl van Nuka Hiva naar Ahe met hulp van onze Italiaanse-Franse crew.  

De gevreesde passage met veel stroom en onderhevig aan getij

Twee extra volwassenen aan boord is nog steeds handig als het over de nachtstiften gaat. Alessandra en Emmanuelle bleven 4 en 3 maanden aan boord en wisten vooraf dat hun tijd op Oceana er in Tahiti op zat.  We hebben ook andere zaken zoals school op te volgen en onze zoon konden we dan vrijstellen van de nachtwachten tijdens het zeilen en studeren. We verdeelden ook de andere taken zoals het koken, hygiënisch houden van de cockpit of buitendek en afwas onder ons 7.  Veel zeilers stellen ons vragen over deze keuze maar wij zouden dit opnieuw doen.  Je geeft wel wat privacy op en toch hebben nog veel meer in de plaats gekregen.  Vooral tijd.  Tijd om toch net genoeg te slapen tijdens de lange overtochten, kinderen die nu vlot Engels spreken doordat de voertaal Engels aan boord was, hulp bij de andere klusjes en ook soms hulp met de kinderen.  De bedoeling was om ze “part” of the family te maken en dat is ook gelukt. Ze hadden veel vrije tijd en geraakten ook op die manier en ook op een goedkope manier een stukje verder in hun reis rond de wereld. 

Na 3-4 maanden afscheid van een fijne crew

  

Terug naar Ahe dus.  Ahe was het eerste atol op onze weg.  Dit atol was niet zo toeristisch en toch enorm mooi.  Wat mij vooral opviel was hoe droog het was.  Gedaan met de groene natuur.  Kokosbomen natuurlijk genoeg.  Groenten en fruit moeten allemaal van Tahiti komen. Je ziet hier geen pompelmoezen, bananen, avocado’s, mango’s of papaya’s meer in het wild. Wij hadden geluk.  Het schip met de tweewekelijkse bevoorrading kwam net aan op dezelfde dag van onze aankomst.  We hadden dus wat “verse groenten en fruit”.  We bleven niet zo lang op Ahe. Na wat rust na een tochtje van 72 uur en een wandeling op het atol, hadden we het wel gezien.  De plaatselijke duikclub was gesloten wegens sterfgeval van de duikinstructeur tijdens het duiken in de passage en rondom de boot was er niet zo veel te zien.

Ons twee atol was Rangiroa.  We hadden eerst een nacht zeilen voor de boeg.  Deze zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.  Van zodra we het atol buiten waren hadden we de ganse nacht donder, bliksem en regen.  Er was geen ontkomen aan.  Veel konden we niet doen behalve hopen dat we niet geraakt werden door de bliksem. Wat gelukkig niet gebeurde.  Liv sliep er gewoon doorheen maar voor ons was het toch enge ervaring. Niemand zat langer dan 2 minuten bovendeks en binnen waren alle lichten uit en was alles afgesloten.  Het was zo warm dat ik besloot in de cockpit op de vloer te slapen.  De zetels waren ingepalmd door onze kinderen.

Rangiroa was een groter atol en opnieuw prachtig.  Binnen het uur na het ankeren zag ik al een “blacktip shark”, turtle, manta en nog veel meer vissen.  Ook was er een dolfijnen strand en een veel groter atol om te ontdekken.  Steve en Arne gingen duiken in de passage en net buiten het atol. Voor hen een speciale duik.  Door de stroom die er stond hadden ze gevoel dat ze door de passage “vlogen”.  De rest ging elke dag gaan snorkelen en kwam enthousiast terug.  Ook hier hadden we geluk dat de bevoorradingsboot net langs kwam.  Zo konden we onze boot nog eens met vers fruit bevoorraden.  Het schooljaar liep ook bijna ten einde en de eerste examens kwamen binnen via de mail.  Tijd om richting Tahiti te zeilen waar we hoopten op wat stabieler internet en een vast ponton!

Papeete was de eerste en enige stop in Tahiti.  We huurden wel een auto om het eiland  helemaal te verkennen want Papeete is nu niet bepaald de mooiste plaats in Tahiti. We bleven er 10 dagen in Marina de Papeete, pal in het centrum.  Deze marina is misschien niet zo rustig maar ze hadden wel nog plaats aan het ponton.  De andere haven zo’n half uurtje verder of dichter (het is maar hoe je het bekijkt) lag vol. In de baai voor de haven lagen nog eens een 100-tal boten voor anker of aan de boei. Marina Taina ligt wel pal naast een “Hypercarrefour” maar dat is het dan ook.   We zagen onszelf niet constant taxi’s/bussen nemen naar het centrum.  Achteraf bekeken zou ik weer naar het centrum gaan.  We huurden er een hotelkamer voor vier nachten zodat de kinderen om de beurt rustig konden studeren en iedereen ook eens de kans kreeg om op een stabiel bed te slapen.  Marina de Papeete had een lounge waar de andere dan ook rustig kon studeren of examens invullen.  Liv kon van boot naar boot lopen en ontmoette er opnieuw veel kinderen. 

Wij deden grote “kuis” aan boord. Letterlijk alles werd geschrobt en gewassen.  Het was van Panama geleden dat we nog eens een haven met ponton, water en elektriciteit hebben gezien.  We houden de boot goed schoon en toch kun je veel grondiger te werk gaan in de haven. Verder was het weer tijd om te bevoorraden. Vers lokaal fruit en groenten haalden we de zondag op de vroege versmarkt.  Om 5 uur vertrokken we naar de markt en keerden met kilo’s lekkers terug. De carrefour was een goeie plaats voor al de rest van de provisie. Weer zo’n 6 karretjes vol, 500 liter water en een gescheurde broek in het midden van de supermarkt.  Bijna met mijn poep bloot.

Uiteindelijk hebben we gans ons verblijf vooral achter de vodden van leveranciers en herstellers gelopen, van her naar der in de stad rondgelopen, gezocht achter bootonderdelen, vooral veel gewacht op emails van de school, veel geduld gehad met de examens van de kinderen en de wifi en uiteindelijk heb ik betaald voor 9 tandartsbezoeken.  Maité had een tweede bezoek nodig en ik heb uiteindelijke 4 bezoeken nodig gehad om van mijn tandpijn af te zijn. “Stress” dus ;.). Uiteindelijk waren we blij dat we de haven konden verlaten.

Na het afscheid nemen van de crew, verwelkomden we nieuwe gasten.  Steve zijn mama met vriendin Josette komen eens een maand meereizen.  Voor hen een allereerste kennismaking met het zeilen.  Deze maand zeilen we niet zo veel en toch maken ze binnenkort eens kennis met het nachtzeilen.  We zijn benieuwd.  In Papeete hebben ze zich alvast goed aangepast aan het leven aan boord.  Ze hebben ook een plaatsje op de takenlijst.

Met nog een tussenstop in Taina Marina zeilden we zo’n 3 uur verder naar Moorea.  Moorea doet mij vooral weer aan de Markiezen denken.  Ik was niet alleen met deze gedachte want toen een bevriende boot hier in “Cook’s Bay” aankwam, hoorde ik de jongste dochter roepen: ‘This looks like the Marquises”.  Ze heeft gelijk, alleen wat droger want het regenseizoen is hier achter de rug.  Het is volop winter. Dat merken we vooral ’s avonds en ’s nachts.  Het wordt redelijk vroeg donker en de nachten zijn koeler. Voor het eerst tijdens deze reis slaap ik opnieuw met een laken. 

 Binnen 48 uur zitten we alweer op een ander eiland maar nu is het tijd om nog een beetje van Moorea te genieten.

Hasta la vista!

Nog meer Markiezen....

We vinden ons op zo’n 80 mijl van de Tuamotus eilanden.  De markiezen hebben we zo’n dikke 60 uur geleden achter ons gelaten. 

Tijdens onze laatste blog bericht voeren we richting Ua Pou van Tahuata eiland. Ua Pou bracht weer wat afwisseling.  We ankerden er in Hakahob Bay, een kleine rustige haven. Buiten de plaatselijke artisanale markt was er niet heel veel te doen. In minder dan een uur heb je het stadje gezien en dan moet je heel traag wandelen. Op woensdag komt de cargo dus dan moet je zorgen dat er plaats is in de haven. Vanuit de haven had je wel een prachtig zicht op de omringende bergen. Na een rustige nacht voeren we naar Huka Hiva.  Het grootste en meest commerciële eiland van de Markiezen.  

In Taiohae Bay zagen we weer enkele bekende boten terug, dus feest voor de kinderen.  Voor ons tijd om wat inkopen te doen.  De Markiezen zijn niet goedkoop.  Behalve sommige groeten en fruit moeten ze alles importeren.  Veel van de producten komen uit Frankrijk.  Ik zag ook nogal wat everyday producten in de winkel liggen.  Doordat vlees meestal ook ingevoerd worden, eten we als sedert Colombia nog steeds meer dan de helft van de week vegetarisch, afgewisseld met vis en weinig vlees. 

Omdat we de gewoonte hebben om in elk land of ander soort eiland een tour te boeken, kozen we Nuka Hiva voor onze tour.

Op het programma veel natuur, enkele historische sites en prachtige zichten.  Dankzij de gids kregen we veel insight informatie mee over het lokale leven.

De kids hadden iets anders aan hun hoofd.  Liv had haar eerste sleepover op een andere boot.  Arne moest jammer genoeg een resem toetsten doorsturen naar school.  Er was wat wifi dus kon het hier pas. Na de crossing had hij een 20-tal toetsen te maken. Voor Maité was het een combinatie van spelen en leren.  Steve beleefde zijn eerste bromance. Het klikte nogal goed met de kinderen en ouders van een Amerikaanse boot Zatara.  Dus de kinderen verplaatsen zich van boot naar boot en Steve had een duikbuddy gevonden in Keith.  Op dinsdag kregen de kinderen het voor mekaar dat ze op een grote boot mochten spelen.  Groot zoals in 40 meter lengte.  

Nietsvermoedend gingen we ze afleveren op Antares in onze zwembroek en T-shirt.  Bleek dat het een soort van party was en dat papa James de ouders niet vergeten was.  We begonnen dus aan rondleiding van het schip, gevolgd door een hapje en drankje.  De helft van de boten in de haven was uitgenodigd.  De kinderen hadden de tijd van hun leven.  Een boot waar ze in kon rondcrossen met reuze computer schermen en een 3D printer. De twee meisjes slaagden erin om zichzelf uit te nodigen voor een workshop “Rainbowcake maken” op maandag.  Onze “crew” werd vrienden met hun crew.  6 mannen en 1 vrouw staan bijna dag en nacht klaar om het schip te runnen en te besturen.  De eigenaar heeft er geen licentie voor.  De machine kamer gigantisch en verdacht netjes en alles loopt automatisch.   

De dagen daarna vulden we tussen de regen door met snorkelen en/of duiken.  We konden zwemmen met manta rays. We stelden ons vertrek met een dagje uit voor de “rainbowcake”.  Eigenlijk niet alleen ons vertrek maar ook die van Zatara en Antares zelf.  Kleine meisjes aan de macht dus!  De kapitein van Antares had nog nooit meegemaakt dat twee 9-jarigen zijn reisthema in de war brachten. Op dinsdag was er ietwat suspense.  De dinghy was verdwenen.  Zonder dinghy geraken we echt nergens.  Dan moet je zwemmen om aan land te geraken.  In niet helder water kunnen haaien zich soms vergissen tussen mens en grote vis. Geen goed plan dus. Zatares met onze Amerikaanse vriend Keith was nog net niet vertrokken en hielp Steve met een zoektocht in de baai maar algauw keerden die twee van een kale reis terug. Nadat we de wind en de stroom hadden bekeken besloten we om uit te varen met onze  Oceana om onze zoektocht verder te zetten.

Na een uurtje varen was het bingo.  Onze dinghy ongeschonden vlakbij de rotsen. Omdat we niet tot aan de rotsen konden varen moest er iemand springen en er naar toe zwemmen.  Onze stoere kapitein had de eer.  Het was eventjes spannend maar hij geraakte toch tot  bij de dinghy, klom erin en startte het ding. Missie geslaagd.  Na dit avontuur konden we verder varen tot aan Anahao Bay.  Een wondermooie en rustige stop voor de nacht. Onderweg heb je vaak kans omgrensden te zien maar dat was ons niet gegund.  Dolfijntjes waren wel van de partij.  De dag erna gingen we verder naar Hatiheu Bay. Daar zagen we twee bekende boten nl.  Antares (het groot schip) en Jaydean.  Wederom 6 kids in de baai en deze keer was het discoparty met popcorn op onze boot. Na een diner met de eigenaars en voltallige crew van Antares hadden we ons buikje vol voor onze volgende tocht van 500 zeemijl naar de Tuamotus.

Gedaan met bergachtige landschappen… op naar de atollen.

Hasta la vista!