vrijdag 19 augustus 2016

Plymouth (UK) -Plymouth - A Coruña






Oceana voor het eerst op een echte Oceaan.

Alles went.  Zelfs hoge golven.  We vonden het best wel best spannend.  Voor het eerst de Oceaan op met onze “Oceana”.  We hadden zo’n 70 à 80 uur zeilen voor de boeg.  Uiteindelijk werden het er maar 66.  Moe waren we wel.  

66 uur in blokken van 4 uur

66 uur dat zijn bijna 27 blokken van 4 uur verantwoordelijkheid op het dek.  Overdag gaat het wel.  ’s Nacht wordt het moeilijker.  Arne en ik deden samen de shift van 22 uur tot 2 uur en dan opnieuw van 6 uur tot 10 uur.  Natuurlijk ook overdag van 14 tot 18 uur.  Steve neemt de nachturen voor zijn rekening.  Buiten deze uren wordt er eigenlijk vooral geslapen, gegeten, gelezen en geanimeerd.  Maïté komt ’s nachts eens haar hoofd boven steken tijdens Steve zijn tijd van 2 tot 6 uur.  Liv doet stoer de shift tot 22 uur ;.) en slaapt dan ook het wijzertje rond.  Daarbuiten wil ze voornamelijk spelen of bij hoge golven met de emmer op het dek zitten.


Liv en haar emmer

Zeeziekte dat zit toch deels in het hoofd.  Dat merken we als Liv naar de golven kijkt en zich niet goed voelt.  De helft van de keren kan ik haar afleiden met spelletjes en muziek en gaat het over.  De andere helft vult ze de emmer.  Dat is zo’n twee keer gebeurd tijdens die 66 uur.

De voet van Arne

Het is ondertussen al veel beter met de voet van Arne.  Het bleef wel lang een lelijke blauwe plek en toch sprong hij na Portsmouth in Weymouth al vrolijk aan wal om aan te meren.  Bij mij zit de schrik er een beetje in.  In Dartmouth moesten we terug aanmeren in een box met wat wind en stroom.  Mijn lichaam heeft blijkbaar een uitstekend geheugen want die reageerde weer gejaagd.  Snellere adem, onrustig, sneller kloppend hart en rondlopen als een kip zonder kop op het dek om aan te meren.  Gelukkig ging alles goed.  Ik hoop van dit patroon snel te kunnen doorbreken.

Tussen Portsmouth en Plymouth

De stops tussen Portsmouth en Plymouth waren best wel aangenaam.  Van Portsmouth hebben we behalve de haven, supermarkt en het ziekenhuis niet veel gezien.  De jachthaven was wel groot en modern. De boten van de “America’s Cup” lagen er aangemeerd.  Wat zijn dat beesten.  Toen we terug vertrokken was er eentje aan het oefenen.  Twee motorboten hadden moeite om te volgen.  In Weymouth kwamen we in het donker aan en vertrokken we terug in de vroege uurtjes.  We deden wel nog een wandeling aan wal.  Gezellige haven, stadje, cafeetjes, strand, kermis, … toch eens de moeite waard in de zomer.  Wij vertrokken vroeg in de ochtend.  We lagen als vierde boot aangemeerd tegen drie andere boten.  Onze buren vertrokken allemaal om 5 uur.  Als je dan toch op moet staan om ze er tussenuit te laten, dan kun je maar beter zelf ook vertrekken. In Dartmouth zijn we blijkbaar al eens geweest Steve en ik.  Eerlijk gezegd is er weinig bijgebleven.  Een leuk stadje langs de rivier Darth.  Maïté en ik liepen nog naar het kasteel aan het begin van de riviermonding. Fijn voor één dag maar verder niet veel te beleven.  Wel fantastische natuur en wandelingen in de omgeving. Plymouth is echt een stad.  We namen het openbaar vervoer om in de stad te geraken maar eigenlijk bleven we vooral in en rond de haven.  We hadden boodschappen nodig voor onze 4-daagse, de boot moest nog voorbereid worden en over de haven was een fijn eilandje waar er op zondag ook wel wat animo was. 


3 nachten op zee

Tijdens die tijd op zee hebben dus zowat alles gehad behalve echte storm.  Veel en weinig wind.  Voor het eerst tijdens tijdens reis lange tijd buiten bereik van het telefoonnetwerk.  Ons eerst berichtje op de satelliettelefoon.  Zeilen in de gele zone.  Een eerste blik op een grotere vis type walvis op vrijdagmorgen. Zeilen bij maanlicht en zeilen bij mist.  Een pikzwarte nacht. Een school dolfijnen en al die tijd vroeg ik mij af: wanneer wordt het nu warmer?

Wanneer wordt het nu warmer?

De temperaturen ’s nachts vielen tegen.  Het was nog zo koud als tijdens de overtocht van Schotland naar Noorwegen vorig jaar en toch kwam het aardig de buurt.  Verschillende lagen stof over elkaar met erover zeilpak en dikke zeiljas.  Vier uur min of meer stilzitten is toch lang in de kille nacht.  De laatste dag en nacht werd het iets warmer maar veel moet je daar niet bij voorstellen. Ik heb toen een laagje kunnen weglaten.  Er was ook weinig wind tijdens die laatste nacht.  De rest van de tijd hadden we tussen de 14 à 25 knopen wind en ging we gemiddelde 8 knopen vooruit.  

Koken op zee

Als je voor een langere tijd op zee gaat.  Dan bereid je maar beter het eten goed voor. De maaltijden zijn eigenlijk het hoogtepunt van de dag.  We eten dan liefst nog twee keer iets warms per dag.   Een grotere maaltijd en een warme snack. We hadden behoorlijk veel wind en de boot ging heel schuin.  Op zo’n moment wordt koken op zee topsport.  Ik was blij dat ik iets meer had betaald voor verse voorgesneden groeten.  Ik hoefde enkel het vis, vlees uit te halen en samen met groenten in de oven te gooien.  De verse gemaakte pizza vanuit de betere supermarkt, vis met mediterraanse groenten in de oven en de broccoli-bloemkool ovenschotel met gehakt werden gesmaakt.  Daarnaast smaken soep, hotdogs, belegde wraps met zalm enz. ook altijd op de boot.

Technische problemen op zee

Tijdens de laatst 12 uur deed ons navigatie systeem raar.  Het viel om de haverklap uit.  Na een tijd hadden we door dat het in combinatie met onze elektrische winchen kortsluiting gaf.  Dan maar manueel winchen.  Aan elektriciteit in het water begin je toch liever niet te prutsen dus lieten we het zo.  




Mysteries in de nacht

Zo’n navigatie systeem is trouwens echt wel handig.  Niet alleen zie je andere boten met een AIS systeem op het scherm, de snelheid, boeien, rotsen, land, ….    Daarnaast zie je ook de diepte.  Zo’n Oceaan is al gauw 4000 meter diep.  Af en toe zie je dan op het scherm 3,1 meter diepte staan. Dan sta je toch voor een vraagteken.  Is het een vis, haai, container of iets anders onder de kiel?  


Lichtjes op zee 

’s Nachts focus je dan ook op lichtjes op zee.  Wat eerste een klein wit lichtje op zee blijkt te zijn, lijkt na een half uur op een varende kerstboom en is uiteindelijk een mastodont van een schip.  Een paar keer moet je dan toch een beetje van koers wijken om niet in de aanvaringskoers te blijven.  Eén keer kreeg Steve een oproep van een Spaanse vissersboot met lange netten of hij niet dringend van koers kon veranderen.  Gelukkig begrijpt en spreekt Steve toch wel een mondje Spaans.  Engels is hier blijkbaar niet de internationale taal over de scheepsmarifoon. 

Land in zicht

Tegen de vroege ochtend kregen we dan eindelijk land in zicht.  De vuurtoren van A Coruña.  Een paar uur later lagen we veilig aangemeerd op kop van de steiger.  De routine dan?  Boot afspuiten, benedendeks opruimen, iets kleins eten en de kajuit in.  Eén ding is zeker.  Varen is een vermoeiende bezigheid.  



Hasta la vista!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten