dinsdag 21 februari 2017

4 dagen op zee tussen Sint-Maarten en Bonaire

Stanley
Een vogel! Een vogel! Er zit een vogel op onze boot.  Het beestje streek zo’n 250 NM verwijderd van het land op onze boot neer en bleef er een nacht meezeilen en uitrusten.  Na een half uurtje kreeg de vogel een naam “Stanley”.   “Stanley” was er gelukkig beter aan toe dan Livingstone die meezeilde over de Atlantic en daar ook zijn zeediersgraf vond.  

Tijd en connectiviteit

Dat tijd is relatief is, dat wisten we al.  Tijd gaat tijdens zo’n overtocht naar onze perceptie sneller overdag dan tijdens de nachtshifts.  Het was ook de eerste keer dat wij (behalve Steve) 4 dagen onbereikbaar waren voor de wereld, behalve dan via satelliettelefoon.  Ik moet bekennen naar mate de reis vordert, hoe minder erg ik dat vind. Ik moet ook bekennen van zodra aan land ben ik dan wel weer benieuwd wat er in de wereld gebeurt.  



Shifts

We hielden weer onze 4 uur shifts aan.  In concreto betekent dit dat ik samen met Arne de shift van 22 tot 2 uur en dan opnieuw 6 uur tot 10 uur ’s morgens bootzit tijdens het varen. Natuurlijk is er ook nog een shift overdag maar omdat iedereen dan wel eens naar boven komt is dat toch meer gedeelde verantwoordelijkheid.  Omdat er eigenlijk weinig gebeurt op de grote oceaan zitten we soms om beurten wel eens te soezen.  We hadden geen zware weersomstandigheden en het blijft relatief warm tijdens de nacht.  Dat verhoogt natuurlijk ook het comfort. Persoonlijk hou ik het meest van de morgenshifts.  Om zes uur zie je al perfect waar de zon straks opkomt.  Ik word het waarschijnlijk nooit beu.  Ik word er altijd vrolijk van en krijg er energie van.  Het kruipt toch wel in iedereens kleren en zeker nog in combinatie met het lesgeven.  

Maaltijden

Wij hadden net het geluk om net in januari en februari twee foodies aan boord te hebben gehad.  Geert: kok van opleiding en barista en Jan: sommelier en gastheer in een prima Brugs restaurant.  Ik was dankbaar dat ze het koken eventjes hebben overgenomen.  Ze deden dat super en met veel plezier.  Van allebei hebben we wat gewoontes overgenomen en wat tips opgedaan.  Koken op zee het vergt soms toch wel wat creativiteit.  Tijdens deze oversteek had ik de maaltijden vooraf gepland en ook al wat voorbereidingen getroffen.   Die maaltijden zijn heel belangrijk.  Ook al doe je schijnbaar niets tijdens het zeilen.  Je krijgt er ontzettend honger van.  Ik leerde van een bevriende schipper dat dit komt omdat we eigenlijk nooit stil staan.  We schommelen en ook dit verbruikt energie.  Moe zijn en honger hebben dat past absoluut niet samen dus  werd iedereen aan boord hier goed verzien.





Walvis op zee.

Dag 3 en we kregen wat bezoek.  Onze eerste echte walvis in het Caraïbisch gebied.  We vermoeden een "Humpback Whale".  Ze zijn niet zo fotogeniek en laten zich al helemaal niet zo graag filmen.  We zagen dus meer live dan op film.  Volgende keer beter.  Dolfijntjes lieten zich dan weer wel graag filmen.  Ze spelen dan ook graag met de golfslag rond onze boot.  



Vissen op zee.

In tegenstelling tot de tonijn en de Mahi Mahi die Steve al snel aan de haak had tijdens zijn Atlantische oversteek, blijven de vissen nu weg.  Ze bijten wel maar blijven niet hangen.  Voorlopig pikken ze enkel het aas.  Wordt dus vervolgd.



Entertainment op zee.

Waar hou je dan mee bezig al die tijd op zee?  Tijdens de 3de dag begint de vermoeidheid toch wel een beetje te komen dus dan doe je al gauw eens een dutje.  Verder zingen, dansen, vissen, spelen we een spel en natuurlijk zorgt het zeilen natuurlijk op zich ook nog voor entertainment.  Komt daar bij: schoolwerk, koken; boeken en strips verslinden.  Aan mentale activiteit (denkwerk) is er ook geen gebrek.  



Land in zicht.

We legden onze 500 NM in ongeveer 90 uur.  Iets trager dan verwacht. We vertrokken uit Saint-Martin, de Franse kant van Sint-Maarten.  We ankerden er enkele dagen in een grote baai nabij de haven.  Hadden we eigenlijk veel eerder moeten doen.  Een pak authentieker dan de “Nederlandse” kant van Sint-Maarten.  Deze laatste is eigenlijk nogal fel veramerikaanst met alles van dien.  Niet dat ik iets tegen de States heb, verre van maar je verwacht het gewoon niet.  Je verwacht toch nog ergens iets “Dutch” te vinden.  Behalve het bordje aan het toilet dat er geen papier in het toilet mocht gegooid worden, heb ik niet echt iets gevonden. De eerste twee dagen waren dagen met weinig of geen wind.  De laatste twee met genoeg wind om een leuk zeiltempo aan te houden.  Toen hebben we toch maar het zeil kleiner gemaakt om niet ’s nachts in Bonaire te moeten aankomen.  Riffen zie je toch beter overdag.  




Bon Bini Bonaire

Bonaire, onderdeel van de ABC eilanden kon ons bekoren.  Geen luxe resorts, een 6 à 8 tal cruise schepen per week, geen “plat” commercieel centrum. Met andere woorden: er zijn nog gewone winkels met normale prijzen.  Een Albert Heijn waar we voor het eerst in lange tijd weer een aantal producten konden kopen aan normale prijzen voor import producten.  Groenten blijven wel duur en toch betaalden we hier geen 7 USD voor een brood zoals in Sint-Maarten.  Al de rest valt mee.  De natuur is zeer divers.  Duiken kan voor de “deur”.  Al snorkelend zie je soms evenveel.  Je kan er leren windsurfen, kitesurfen, paardrijden en er is een prachtig natuurpark.  
De mensen hebben er echt nog ruimte.  De standaard strandtoerist kan misschien wel teleurgesteld geraken.  Ze hebben niet veel strand en dat is de reden waarom grote hotelketens uitblijven.  Er ging nu wel recent een Marriott open maar die ligt dan niet aan zee.




Volgende bestemming: Aruba en vandaar gaan we door naar Colombia.  

Hasta la vista!






Dana

Geen opmerkingen:

Een reactie posten