Moorea naar Rarotonga - deel 3

 

Jammer maar zal voor een volgende keer zijn. Verder opnieuw de typische historische sites en prachtige landschappen. Je wordt het echt niet beu. Tahaa ligt op nog geen 3 zeemijl van Raiatea. In Tahaa zijn we met de boot rond geweest en geankerd in prachtige baaitjes. De eerste slaapplek lag dicht bij een parelboerderij. Wie dacht dat een parel zo maar opgevist wordt, heeft het mis. Het duurt maanden en jaren voor de parels groot genoeg zijn. Van alle parels is maar 40% goed voor commerciële activiteit. Per oogst zijn er maar 1 ā 3 perfecte parels. Je hebt parels in categorie A tot D. Heeft met de vorm en het percentage aan imperfecties op het oppervlak te maken. Ik ben nu de fiere bezitster van een A/B zwarte parel. Op een volgende ankerplaats stapten we zo'n 6 kilometer naar een vanilleplantage. Tahaa heeft als bijnaam het vanille eiland. De reisgidsen beloven een eiland dat ruikt naar vanille. We hebben er niets van gemerkt en jammer genoeg heeft dit met het klimaat te maken. Vanille oogsten is ook weer zo'n arbeidsintensief proces. Alle vanille stokjes moeten manueel bevrucht worden. Normaal gezien bloeit de vanillebloem van juni tot eind augustus maar jammer genoeg is het dit jaar te warm en hopen ze op frisser weer. Anders is het wachten tot volgend jaar om te kunnen bevruchten en oogsten. Na de oogst moet de vanille nog verder rijpen en uitdrogen. We hebben er toch nog op de kop kunnen tikken. Ik gaf ze ondertussen samen met mijn parel mee naar huis. Next: Bora Bora. Het bekendste en meest commerciële Society eiland maar toch wel de moeite waard. Onze stop op Bora Bora begon al goed. Eerste wou ons anker niet omhoog en op diezelfde dag ontsnapte onze digny nog maar eens. De kapitein neemt deze keer de schuld volledig op zich. Afin, het kwaad geschiedde in de donker en na een korte zoektocht met een hulpvaardige buurman besloten we tot de volgende ochtend te wachten. Na een nachtje piekeren dacht Steve iets tegen het rif te zien. Ik zag niets en bij het rif stonden hoge golven dus ik vreesde een beetje voor onze dinghy. Steve besloot toch te gaan kijken met een lokaal bootje. 1 uur later kwam hij opnieuw met onze digny terug. Het is een mirakel als je weet welke schade een rif kan aanbrengen. Bleef daarna nog over het anker. Dat was een ander paar mouwen. Het koste bijna mijn huwelijk bij wijze van spreken. Het anker moest manueel naar boven getrokken worden. Je moet weten dat het om 60 meter zware ketting en 45 kilo anker gaat. Omdat naar boven trekken echt niet ging samen, gingen we over tot plan B. Steve zou naar beneden duiken het anker los wrikken en een touw bevestigen. Daarna zorgde dat de winch het anker naar boven trok tot het via een tussenstop in de digny op het dek kwam. Daarna konden we de ketting naar boven trekken. Gelukkig lukte deze tweede poging wel en kwamen we los. We meerden een half uurtje later aan de stadskade aan omdat er zonder anker geen andere optie was. Er was geen boei meer vrij bij de jachthavens en er moest een technicus aan te pas komen. Het bleek om de afstandsbediening te gaan. Verder mocht het motortje van de digny na zijn nachtelijk avontuur nog eens nagekeken worden