Was het een vogel, een vliegtuig? Neen, het waren...
Opeens waren ze daar. 8, 10 of meer? Ik hoorde Maïté opeens zeggen, 'Het zijn er 14, mama'. Geen idee met hoeveel precies waren maar ze kwamen een saaie zeildag of beter gezegd motordag opvrolijken. We hadden al 8 uur gedobberd in het grijze water met dito lucht. Onze eindbestemming of beter tussenstop die dag was Figueires da Foz.
Iedereen was weer alert en vrolijk.
De zon brak door en ze bleven lang. Nooit hadden we zoveel dolfijntjes gezien. We maken foto's en filmpjes. Ze speelden zo'n 20 minuten in de golfjes voor onze boot. Instant happiness. Toen de laatste dolfijn uit het zicht was, kwam de kaap nabij onze eindbestemming in zicht. Ironisch genoeg voor het eerst die dag, de wind ook. We hebben ondertussen geleerd dat een kaap en wat wind plots (veel) wind kan betekenen. Op dat moment moet je dan natuurlijk net het zeil naar beneden halen.
De markt in Figueiras da Foz
Figueiras da Foz stelde niet zoveel voor. Een kustplaatsje met strand, een centrum met als publiekstrekker een casino en een haven langs de grote weg. Toegeven we zijn wel een beetje verwend geweest na Porto. De kinderen bleven na aankomst op de boot. Geen zin om hun hoofd buiten te steken. Steve en ik gingen zoals altijd het stadje nog eens verkennen. Het voordeel van een windstille dag is dat we alle maaltijden op zee koken en eten. Zo hebben we na aankomst geen werk meer en kunnen we na aankomst onze benen gaan strekken. Voor het vertrek de volgende dag ontdekte ik nog een plaatselijke markt. Ik ga op reis liever naar de markt dan naar de supermarkt. Vers fruit, brood, vis, vlees en groenten. Eventjes meetellen. Ik betaalde voor 1 groot brood en 10 pistolets 2,60 euro.
Berlinga Grande nabij Peniche
Van Figueiras da Foz ging het naar Peniche. Internationaal bekend bij surfers. Het eerste wat je ziet als je binnenvaart is de voormalige gevangenis voor politieke andersdenkenden. De koele Atlantic deed zijn werk en onder de grijze lucht had Peniche maar één ding waar mensen van heinde en ver naartoe kwamen. Ze stonden in de rij voor de Berlingas. Gelukkig wij niet. Op dat moment is onze eigen zeilboot wel handig. Berlinga Grande ligt zo'n 10 km van de kust. We hadden ook meteen een goeie reden om dat ankeren eens te gaan oefenen. We verwachten om tijdens onze grote trip nog veel te moeten ankeren en hebben er niet echt veel ervaring mee. Na wat gedoe leek het ons toch nog te lukken om op 17 meter diepte met 50 meter anker van 40 kilo vast te hangen voor de kenners.
Boatmade "Pasta al vongole" met zicht op de vuurtoren en het fort
Berlanga Grande was wel degelijk de moeite en eens een andere stop dan deze ervoor tijdens deze trip. Varen door wat groten met onze dinghy, wat duikers, vissers en snorkelaars in actie bekijken, het fort van São João Baptista bezoeken, het eiland beklimmen tot aan de vuurtoren, een jump in het koele water en pasta al vongole eten op onze boot met fantastisch zicht. Aan het aantal gemaakte foto's kon ik nadien zien dat iedereen onder de indruk was geweest.
Op naar Lissabon
Penich en zijn grijze lucht hebben we na 2 dagen achter ons gelaten. De zeiltocht naar Lissabon was er één in de mist en grotendeels op de motor. Helemaal anders dat ze voorspeld hadden. Vanaf Cascais en de Taag was er plots verandering. Bye bye koele Atlantic. Zon en onmiddellijk de jassen uit. Mooi zicht op de kust en Lissabon. Onze marina binnenvaren deden we deze keer in de blakende avondzon.
Lissabon ... here we come!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten