We vinden ons op zo’n 80 mijl van de Tuamotus eilanden. De markiezen hebben we zo’n dikke 60 uur geleden achter ons gelaten.
Tijdens onze laatste blog bericht voeren we richting Ua Pou van Tahuata eiland. Ua Pou bracht weer wat afwisseling. We ankerden er in Hakahob Bay, een kleine rustige haven. Buiten de plaatselijke artisanale markt was er niet heel veel te doen. In minder dan een uur heb je het stadje gezien en dan moet je heel traag wandelen. Op woensdag komt de cargo dus dan moet je zorgen dat er plaats is in de haven. Vanuit de haven had je wel een prachtig zicht op de omringende bergen. Na een rustige nacht voeren we naar Huka Hiva. Het grootste en meest commerciële eiland van de Markiezen.
In Taiohae Bay zagen we weer enkele bekende boten terug, dus feest voor de kinderen. Voor ons tijd om wat inkopen te doen. De Markiezen zijn niet goedkoop. Behalve sommige groeten en fruit moeten ze alles importeren. Veel van de producten komen uit Frankrijk. Ik zag ook nogal wat everyday producten in de winkel liggen. Doordat vlees meestal ook ingevoerd worden, eten we als sedert Colombia nog steeds meer dan de helft van de week vegetarisch, afgewisseld met vis en weinig vlees.
Omdat we de gewoonte hebben om in elk land of ander soort eiland een tour te boeken, kozen we Nuka Hiva voor onze tour.
Op het programma veel natuur, enkele historische sites en prachtige zichten. Dankzij de gids kregen we veel insight informatie mee over het lokale leven.
De kids hadden iets anders aan hun hoofd. Liv had haar eerste sleepover op een andere boot. Arne moest jammer genoeg een resem toetsten doorsturen naar school. Er was wat wifi dus kon het hier pas. Na de crossing had hij een 20-tal toetsen te maken. Voor Maité was het een combinatie van spelen en leren. Steve beleefde zijn eerste bromance. Het klikte nogal goed met de kinderen en ouders van een Amerikaanse boot Zatara. Dus de kinderen verplaatsen zich van boot naar boot en Steve had een duikbuddy gevonden in Keith. Op dinsdag kregen de kinderen het voor mekaar dat ze op een grote boot mochten spelen. Groot zoals in 40 meter lengte.
Nietsvermoedend gingen we ze afleveren op Antares in onze zwembroek en T-shirt. Bleek dat het een soort van party was en dat papa James de ouders niet vergeten was. We begonnen dus aan rondleiding van het schip, gevolgd door een hapje en drankje. De helft van de boten in de haven was uitgenodigd. De kinderen hadden de tijd van hun leven. Een boot waar ze in kon rondcrossen met reuze computer schermen en een 3D printer. De twee meisjes slaagden erin om zichzelf uit te nodigen voor een workshop “Rainbowcake maken” op maandag. Onze “crew” werd vrienden met hun crew. 6 mannen en 1 vrouw staan bijna dag en nacht klaar om het schip te runnen en te besturen. De eigenaar heeft er geen licentie voor. De machine kamer gigantisch en verdacht netjes en alles loopt automatisch.
De dagen daarna vulden we tussen de regen door met snorkelen en/of duiken. We konden zwemmen met manta rays. We stelden ons vertrek met een dagje uit voor de “rainbowcake”. Eigenlijk niet alleen ons vertrek maar ook die van Zatara en Antares zelf. Kleine meisjes aan de macht dus! De kapitein van Antares had nog nooit meegemaakt dat twee 9-jarigen zijn reisthema in de war brachten. Op dinsdag was er ietwat suspense. De dinghy was verdwenen. Zonder dinghy geraken we echt nergens. Dan moet je zwemmen om aan land te geraken. In niet helder water kunnen haaien zich soms vergissen tussen mens en grote vis. Geen goed plan dus. Zatares met onze Amerikaanse vriend Keith was nog net niet vertrokken en hielp Steve met een zoektocht in de baai maar algauw keerden die twee van een kale reis terug. Nadat we de wind en de stroom hadden bekeken besloten we om uit te varen met onze Oceana om onze zoektocht verder te zetten.
Na een uurtje varen was het bingo. Onze dinghy ongeschonden vlakbij de rotsen. Omdat we niet tot aan de rotsen konden varen moest er iemand springen en er naar toe zwemmen. Onze stoere kapitein had de eer. Het was eventjes spannend maar hij geraakte toch tot bij de dinghy, klom erin en startte het ding. Missie geslaagd. Na dit avontuur konden we verder varen tot aan Anahao Bay. Een wondermooie en rustige stop voor de nacht. Onderweg heb je vaak kans omgrensden te zien maar dat was ons niet gegund. Dolfijntjes waren wel van de partij. De dag erna gingen we verder naar Hatiheu Bay. Daar zagen we twee bekende boten nl. Antares (het groot schip) en Jaydean. Wederom 6 kids in de baai en deze keer was het discoparty met popcorn op onze boot. Na een diner met de eigenaars en voltallige crew van Antares hadden we ons buikje vol voor onze volgende tocht van 500 zeemijl naar de Tuamotus.
Gedaan met bergachtige landschappen… op naar de atollen.
Hasta la vista!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten