Wat toen heel frappant was een vraag van een lokaal meisje. Ze vroeg ons op welk eiland ons huis stond en waar dit eiland lag op de wereld. Na een beetje doorvragen kwamen we erachter dat ze dacht dat de wereld gevuld was met kleine eilandjes.
Nu was Rarotonga onze eerste stop van de Cook eilanden op 5 dagen varen van Bora Bora. De meeste zeilboten zeilen rechtstreeks van Bora Bora naar Tonga. Enkele maken nog een omweg naar American Samoa en Suwarrow om te provisioneren. Wij kozen de Cook eilanden als ommetje. Wij hebben er geen spijt van.
Rarotonga is dus het grootste eiland en ook het meest toeristisch. Wij herkenden niet veel van het eiland van 17 jaar geleden. Wij herrinnerden ons wel nog dat het veel traditioneler was dan nu en minder toeristisch. Er staan nu nieuwe resorts, restaurants, bars en excursies worden verkocht door plaatselijke kantoortjes met dure flyers, brochures en fancy websites. Het ziet er allemaal zeer professioneel uit en meestal uitgebaat door uitgeweken kiwi's of ozzies. We hadden hier voor het eerst het Nieuw-Zeeland gevoel. Je betaalt er ook in Nieuw-Zeeland dollars.
Deze keer namen we gewoon openbaar vervoer voor een rondrit rond het eiland. Highlights: strand, een paar mooie lagunes en een paar wandeltochten op het eiland en "whalewatching". Wij gingen wandelen van de ene kant van het eiland naar de andere kant van het eiland dwars door de bergen heen samen met wat bevriende bootmensen. We genoten ook van de versmarkt en bluesky wifi.
De mensen op Rarotonga zijn nog steeds heel vriendelijk, open en trots op hun cultuur. Ze hebben een heel relaxte uitstraling. We waren er net in een periode van culturele festiviteiten en de Polynesische cultuur werd in al zijn glorie geėerd. Zelf met een plaatselijke missverkiezing en parade.
De reden voor het ommetje naar de Cook eilanden waren eigenlijk twee andere eilanden nl: Aitutaki en Palmerston. Om jullie maar een idee te geven, 1 dag excursie naar de wondermooie lagune van Aitutaki kost 500 NZ per persoon vanuit Rarotonga. Palmerston kun je niet op andere manier bereiken dan met je eigen boot. Reden genoeg dus om te wachten op de ideale wind om nm te zeilen naar Aitutaki. We wisten dat we moesten ankeren net buiten het rif in de oceaan dus dan heb je maar beter weinig wind.
We hadden geluk. De wind hield zich koest en wij konden ankeren buiten het rif. We zagen er onze eerste bultrug walvis op zo'n 50 meter afstand van onze boot. Arne zag hem zelfs een salto maken. De lagune van Aitutaki is inderdaad wondermooi en een ideale plaats om de kitesurfen. De passage om het rif binnen te varen was er één van mooiste die ik tot nu toe heb gezien. We konden er maar een nachtje blijven. De wind kwam op en duwde onze boot naar het rif toe Na nog een wandeling naar windkant van het eiland zat er niets anders op om te vertrekken naar Palmerston op één nacht varen.
Er stond nog steeds veel wind. In Palmerston kunnen je ook het rif niet binnen met de boot maar er gingen deze keer boeien net buiten het rif om onze Oceana aan vast te maken. In de verte opnieuw bultruggen. De reden waarom we naar Palmerston zeilden was de aparte cultuur. We hebben er in 2015 eens een reportage over gezien. In de 19de eeuw is een man en zijn drie vrouwen komen wonen. Generaties later is het eiland nog steeds onderverdeeld in 3 zones voor de 3 families. Ze zijn wel monogaan maar alles draait rond de drie families. Momenteel wonen er nog 49 mensen. Veel ouderen en kinderen. Tieners moeten naar school in Rarotonga en daarna zetten hun leven verder op één van de grotere eilanden of het vasteland. Veel mensen uit Palmerston wonen in Australië of Nieuw-Zeeland.
Het ontvangst was wel apart. We werden al van 5 mijl ver opgeroepen op de radio. "This is Palmerston Island radio for sailboat approching Palmerston". We kregen instructies om aan te leggen en een host zou ons verwelkomen. Onze host Edward zat inderdaad al op ons te wachten en hielp ons met aanleggen. Na de verplichte health inspectie en incheck procedure mochten we aan land. Echter niet alleen. Edward nam ons mee in zijn boot en bracht ons naar het eiland waar we een rondleiding kregen.
In Palmerston hebben ze eigenlijk alles. School, zonnepanelen om gans het eiland van energie te voorzien, genoeg vis, varkens, kippen, kerk, bouw en verbouwmateriaal en zelfs een Blue-sky wifi verbinding. Een winkel hebben ze niet. Wat ze niet hebben komt 2 à 3 maal per jaar met de boot. Doorop zitten ook hun familieleden die het eiland nog eens komen bezoeken tot aan de volgende boot. Wanneer ze weggaan is moeilijk te voorspellen. Soms hebben ze 4 boten mer jaar, soms 2. Er zijn jaren geweest dat ze maar 1 keer provisie hadden.
Ze hebben niet graag dat de gasten vrij op het eiland ronddwalen. Naast ons was er nog één andere gast, nl. Dan van 'My Dream'. Na de rondleiding kregen we nog een vieruurtje en dan werden we terug naar de boot gebracht.
De volgende dag was het zondag en waren we uitgenodigd voor de lunch na de kerkdienst. Om 9 negen uur stipt werden we opgehaald en om 10 uur begon de dienst. De dienst was wel eens de moeite vanuit culturele nieuwsgierigheid. Ze begonnen met een bedanking en varia. Grappig was dat ze verwezen naar persoon x die 2 boten geleden bij hen was. Wanneer dat was, konden wij enkel maar gissen. De inwoners wisten onmiddellijk over welke periode het ging. Er werd ook 15 minuten aan de yachties (wij dus) besteed. Verder hadden ze een nogal onrealistisch beeld van de ideale wereld die God hen ging geven. Een wereld waarin ze niets moet doen en alles er in overvloed zal zijn. Als intermezzo prachtige maoriliederen, telkens 2-stemmig gezongen.
Na de kerk op naar de lunch. We hadden keus uit vis, vlees, lasagna, pasta en er was zelf ijs als dessert en we mochten er niets voor betalen. Meer nog we kregen heerlijke papegaaivis mee voor onze zeiltocht naar Nuie. Wij hebben dan maar net voor vertrek nog wat spullen, bloem, cornflakes en touw uit onze boot kado gedaan. Liv is al weer een kledijmaat groter geworden en de kledijmaat kleiner kunnen ze hier op Palmerston wel gebruiken.
Na de lunch was het alweer tijd om te vertrekken. De nacht ervoor was het toch wel woelig slapen en de wind had weer zijn kuren.
Op naar Nuie, zo'n 540 nm verder.
Hasta la vista!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten